I osiadła arka w siódmym miesiącu na górach Ararat. A Noe zobaczywszy gołębice z gałązką oliwną, wyszedł z arki, popatrzył na horyzont i powiedział: „Erewan!” –co, po ormiańsku znaczy „widać.” Od tych słów Noego wzięła nazwę stolica Armenii –Erewan– pierwszy skrawek ziemi po biblijnym potopie. Nad Erywaniem dominują dwa wierzchołki świętej góry -Araratu, symbolu stałości i porządku w tak niepewnym, wciąż zmieniającym się świecie.
    Jest coś niezwykłego w tej górze –magiczna moc, poczucie, że cokolwiek by się nie działo wokół niej, ona będzie trwać. Widok dwóch, potężnych ośnieżonych szczytów w chłodny jesienny ranek uspokaja. Aparat jest wieczny. I turecki. Bo choć Ormianie są dumni z tej góry i kiczowaty landszaft z jej wyobrażeniem wisi, w każdym ormiańskim domu, to jest ona ich wyrzutem sumienia.
-Codziennie rano wstajesz i widzisz tę górę, a ona nie jest na twojej ziemi, nie byliśmy w stanie jej obronić –mówi młody Ormianin –Ale do czasu- dodaje. „Wybacz mi Araracie” –śpiewa znana ormiańska grupa folkowa Armenian Navy Band.
    Gdy Turcy zarzucili Ormianom, że Aparat jest symbolem Armenii, chociaż znajduje się na terytorium Turcji, usłyszeli; -Wy macie na swojej fladze księżyc.
    W zakładzie pogrzebowym w odpowiedzi na pytanie o cenę miejsca na cmentarzu czarny jak węgiel Ormianin zapytał: -Z widokiem na Aparat czy bez?
     Dziwna jest historia ormiańskich symboli. Ararat po tureckiej stronie, ormiański koniak w rękach Francuzów, tylko granaty są naprawdę ormiańskie. I mają w środku tyle pestek, ile dni w roku :-)
     We wrześniu 2011 roku minie 20 lat, odkąd Armenia znów jest niepodległym państwem. Dla wielu były to lata gorzkie i trudne. Starsi Ormianie z sentymentem wspominają lata sowieckie, bo wtedy było wszystko: praca, szaszłyki i tanie bilety do Moskwy. A teraz?
    Zaczęło się tragicznie –od strasznego trzęsienie ziemi w grudniu 1988 roku. Pod gruzami zginęło prawie 50 tys. Ludzi, a 500 tys. zostało bez dachu nad głową. Choć pomagał cały świat, skutki są wciąż widoczne –ludzie nadal mieszkają w blaszanych barakach. Jakby ziemia chciała ostrzec przed tym, co nastąpiło potem. Okrutna wojna o Górny Karabach skończyła się zawieszeniem broni w 1944 roku, ale ludzie giną po obu stronach do dziś. Rozmowy trwają. Ktoś powiedział, że gorszy od wojny jest strach przed wojną.
    Uchodźcy z Baku, pokłosie tej wojny mieszkają w Erywaniu w obskurnych pokoikach byłego internatu przy ulicy –o ironio!- Bakińskiej (teraz przemianowanej na Arcach –ormiański odpowiednik Karabachu). To smutna namiastka tego, co zostawili w stolicy Azerbejdżanu. Na obetonowanym ze wszystkich stron podwórku, pomiędzy garażami, dzieci najczęściej bawią się …w wojnę. Czas płynie dalej. Ludzie tutaj wiedzą jak życie może być kruche i nic niewarte. Dlatego żyją tu i teraz, bez planów na przyszłość. Bo przyszłość jest niepewna. Następna wojna? Zatrzęsie się ziemia?
     Niecałe 3 miliony. Ormian mieszka a Armenii, reszta -około 7milionów- jest rozrzucona po całym świecie. Wcześniej wyjeżdżano z przyczyn politycznych, teraz to emigracja za chlebem. Na lotnisku Zvartnoc często się kogoś wita, a jeszcze częściej żegna. Prawda jest taka, że Armenia żyje za dolary i ruble przysyłane z zagranicy. Z uczciwej pracy nie da się tu przeżyć. Skąd tyle luksusowych dżipów, na ulicach Erywania? To górski kraj.