|
|
 |
 |
 |
17.09.2010
O 10 wsiedlismy z Ula w marszrutke do Erewania. W srodku, z jakieś 30 osob, choc miejsc o polowe mniej. Do stolicy jechaliśmy 2.5h. Na miejscu spotkaliśmy się z Achilem i Davidem. Wspólnie wybraliśmy się do Polonii. Pomyślałyśmy z Ulą, że dobrze byłoby nawiązac z nimi wspólpracę. Zrobic coś wspólnie, w czymś pomóc. Myslimy o tym, by 11 listopada zorganizowac w Sali Koncertowej w Vardenis, Dzień o Kulturze Polskiej. Niestety, nie ukrywam, że jesteśmy rozczarowane nasza wizyta w tym miejscu. Wewnątrz budynku od groma polskich czasopism, książek czy filmów. Znalazło się też Godło Polski, niestety częściowo zakryte przez ‘ichniejszy’ telewizor. Na ścianach liczne plakaty propagujące kulturę, ale nieduzo poza tym…Wiele polskich symboli ale jednak czegos brakuje. Polaków. Nie spotkaliśmy zadnego rodaka. Wnetrze bogato wystrojone, ale nie ma pieniędzy by zorganizowa coś w Vardenis. Bo kto za to zapłaci? Leniwie rozłozona na kanapie kobieta, podaje nam kilka ostatnich numerów czasopisma „Póki my żyjemy”. W nich, mamy znaleźć odpowiedzi na pytania, które jej zadalismy. Zapewne rózwniez na te, których jeszcze nie zadalismy. No bo własciwie to co my od niej chcemy… Wieczorem poszliśmy z Achilem i Davidem na spacer po Erewaniu. Największe wrażenie zrobiła na mnie Kaskada. Znajduje się na wysokim wzniesieniu, z którego widac cale miasto. Cały Erewań. Niesamowity widok. Spędziliśmy tam trochę czasu, a potem ruszyliśmy dalej bo panowie mieli dla nas niespodziankę. Na szczycie wzniesienia, w wielkim parku, znajdowala się pokaznych rozmiarów niespodzianka –karuzela. Celowo zlokalizowana w taki sposób by obracając się wokół jej osi turyści, podziwiali panorame miasta. Było już późno i byliśmy jedynymi goscmi. Wkrótce stopy oderwały się od ziemi. Pode mną miliardy świateł pogrążonej w nocy stolicy, nade mną miliardy gwiazd.
|
|
|
 |
|
|
|
