7. 10.10

  
    Wracajac z biura kupilismy wino, ciastka i produkty na obiad. Zblizalysmy sie juz do domu, gdy z ktoregos z okien naszego bloku, uslyszalysmy glosne “HELLO!”. Rezejrzalam sie wokol i zobaczylam 18-letnia dziewczyne. Ma na imie Lusin (to znaczy Ksiezyc po ormiansku). Wypatruje nas juz, ktorys dzien. Dlaczego codziennie konczymy prace o innej porze? Chcialaby nas poznac i zaprasza do siebie. Wymienilysmy sie numerami telefonu i wstepnie umowilismy na przyszly tydzien.

    Chwile potem przyszly do nas dziewczyny z biura, ktore zaprosilysmy dzisiaj na obiad. Nie zagoscily dlugo, bo ok. 19:00 zaczelo robic sie ciemno, czyli ‘pozno’, a kobietom w Armenii nie wolno wychodzic o zmroku.

   Gdy wieszalam pranie zadzwonil dzwonek do drzwi. Bylam prawie w 100% pewna, ze to sasiadka. Sasiadka z moja skarpetka lub inna czescia garderoby. W Vardenis od strony gor(czyli od strony naszego balkonu), wieje tak sily wiatr, ze czesto, gdy rozwieszamy pranie cos laduje na jej parapecie. Nie myslilam sie. To sasiadka z pietra nizej. Jednak tym razem cel wizyty byl inny. W rekach trzymala miske z czyms, co trudno mi bylo nazwac czymkolwiek. Chwile potem, dowiedzialam sie, ze to HARISA* –ormianska potrawa. Przygotowala ja dzisaj na kolacje i przyniosla troche do sprobowania. Kolejny plus zycia na wsi: czlowiek jest szczesliwy, gdy ktos inny dzieki niemu jest szczesliwy.

    Przed rozpoczeciem projektu pytano nas, gdzie chcemy mieszkac. Mialysmy do wyboru: stolice, Vanadzor i Stepanavan. Vanadzor mi sie nie podoba. Szary i brudny. Stapanavan to prawie jak Vardenis, tylko mniej zielony. Erywan, z kolei, za bardzo europejski. Wszystko toczy sie tam zbyt szybko. Zycie kreci sie wokol pieniedzy i kariery. Kazdy skupiony jest glownie na sobie. Ciagly haos, duzo szumu. A jednak przyjezdzajac tu, chcialysmy dowiedziec sie czegos o tym niemodnym, malo znanym kraju. Chcialysmy poznac Armenie. Cala. Nie tylko jej ‘mala czesc rzeczywistosci’ schowana za plakatami i manekinami najmodniejszych firm czy reklamami najdrozszych perfum. W Vardenis mozna odpoczac, bo czas plynie inaczej. Ludzie sa dla siebie zyczliwi. Maja czas. Nikt sie nigdzie nie spieszy, bo na wszystko przychodzi wlasciwy moment. Zawsze znajdzie sie chwila, by porozmawiac z sasiadem, zrobic cos milego dla sasiadki, pomoc sobie nawzajem. Nasi znajomi z Erywnia chetnie zamieniliby sie z nami porownujac nasze tepo zycia do swojego. Tempo zycia na wsi, do tepa zycia w miescie. Nikt nie zaprasza ich na obiady, wieczorne grillowanie i goraca herbate w chlodne wieczory. Nas budzi piejacy kogut, ich dzwiek syreny policyjnej. Gdybym zyla w Erywaniu nie mialabym okazji by lepiej poznac tradycje Ormian, by sprobowac ich kuchni, dowiedziec sie czegos o kulturze. Nie zaluje swojej decyzji. Mimo to, bardzo lubie przyjezdzac do stolicy. Od czasu do czasu potrzebny jest ‘skok w bok’. Powrot do cywilizacji. Wybieramy sie tam jutro, by spotkac sie z przyjaciolmi. Pojsc do kawiarni. No i na zakupy -po zaopatrzenie!

   Wieczorem przyjechal Camo –dyrektor biura i przywiozl nam dodatkowe koce z obozu. W Vardenis zrobilo sie tak zimno, ze czasem budze sie w nocy, by na polar nalozyc drugi. Podobno nasze nowe nabytki to nie byle co! To material z owczej skory -wiec porzadny. Zobaczymy.